 |
| |
Rośnie w koronach drzew. Jemioła jest półpasożytem, od drzew żywiciela pobiera wodę i sole mineralne w zamian syntezuje substancje odżywcze. Nie jest pasożytem zbyt wiele szkodzącym drzewom, w ogromie możliwości drzewa żywiciela pobiera nieznaczne ilości soli mineralnych i wody. Czasami jednak zdarza się iż drzewa "porażone" jemiołą, obumierają. Dzieje się to w przypadku osłabienia drzew np tzw. miejską suszą. Kwitnie od lutego do kwietnia, owoce wydaje z końcem jesieni - początkiem zimy, są to białe małe kulki. Ptaki żywiąc się owocami roznoszą jemiołe na dalsze odległości (jemiołuszki, paszkoty) przyczyniając się do rozprzestrzeniania się tej rośliny.
Zastosowanie:
- obniża ciśnienie krwi - pomocniczo w leczeniu nadciśnienia tętniczego,
- używana jest przy kołataniach serca, występujących przy nerwicowych dolegliwościach czy w dolegliwościach związanych z przekwitaniem,
- wykazuje działanie moczopędne,
- stosowana przy tamowaniu krwawień z nosa, płuc i krwawień miesiączkowych,
- pomocniczo stosowana w miażdżycy
Ciekawostka:
Jemioła znalazła swoje miejsce w tradycji i wierzeniach ludowych. W Święta Bożego Narodzenia wieszana jest w domach pod sufitem lub na drzwiami - ma przynieść mieszkańcom szczęście w nadchodzącym roku, pomyślność, chronić ich przed złymi duchami, urokami i demonami. W niektórych kulturach jemioła uznawana jest za dar niebios, dzięki któremu mężczyzna może pozyskać płodność (Anglia). Wierzono, że jak mężczyzna zerwie ostatni owoc z krzaku jemioły otrzyma dar płodności. Według druidów jemioła ścięta złotym sierpem z dębu szóstego dnia po nowiu uznawana była za dar niebios. Stanowiła talizman przeciw czarom, przynosiła szczęście w bitwie i chroniła niemowlęta przed klonowaniem. Jemiole rosnącej na drzewie dębu przypisywano właściwości magiczne.