 |
| burak |
Opis z "Żywych klejnotów" (Maria Hessel):
Buraka jada się albo miazgę utartą na tarce jak marchew, z dodatkiem odrobiny soli i cukru, lub sok albo jako pełno-witaminowy zakwas (barszcz). Przyrządza się taki barszcz w następujący sposób: ciemne płaskie buraki dokładnie wyszorować szczoteczką, kilkakrotnie opłukać pod bieżącą wodą. Ostrym nożem ściąć korony i usunąć wszelkie ewentualne uszkodzenia skórki czy miąższu. Nie obierać! W skórce jest najwięcej elementów wartościowych, aczkolwiek jest też trochę goryczki. Pozostawić także ogonek! Pokrajać drobno, w naczyniu glinianym, porcelanowym lub słoju szklanym zalać zimną przegotowaną wodą tak, by nakrywała krajankę na 2 palce wysoko. Przez pierwsze 3 dni trzymać w pobliżu źródła ciepła, lecz nie za blisko. Na następnych 9-11 dni pozostawić w normalnej temperaturze pokojowej. Niektórzy dodają kawałek czarnego chleba, trochę kminku, a nawet czosnek i sól. Całkowicie skwaszony płyn przelewa się do bardzo czystych (nawet odkazić odrobiną wódki) ciemnych butelek i dobrze zakorkowane można je przechowywać w lodówce nawet dość długo, 3-4 tygodnie. Do picia odgrzewać tylko trochę barszczu - by nie zatracił smaku i świeżości - tylko na parze, tak jak surówki. Pić chłodny, najwyżej pół małej filiżanki na raz, ale za to można wypić 2-3 razy dziennie. Ale nie co dzień. Pamiętajmy, że umiar we wszystkim jest gwarancją powodzenia.
Zastosowanie:
- reguluje trawienie
- działa przeciwko uporczywym zaparciom,
- pozytywnie wpływa na krew, działa krwiotwórczo,
- stosuje się go na zgagę,
- na nadciśnienie (za sprawą obecnego w burakach tlenku azotu),
- jako środek wzmacniający organizm.
Ciekawostka:
Buraki w celach leczniczych były używane od czasów starożytnych. Miały wtedy bardzo małe korzonki, przez co ogrodnicy próbowali zwiększyć rozmiar korzenia. Udało się to dopiero w XVI wieku włoskim ogrodnikom.
Buraki w celach leczniczych były używane od czasów starożytnych. Miały wtedy bardzo małe korzonki, przez co ogrodnicy próbowali zwiększyć rozmiar korzenia. Udało się to dopiero w XVI wieku włoskim ogrodnikom.